غزل ۱۳۸( خوانش بر اساس نسخه دکتر قاسم غنی و محمد قزوینی)

بر وزن عروضی

مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن ( بحر مضارع اخرب مکفوف محذوف)

احتمال می‌دهم از غزل خواجو تاثیر گرفته باشد:

هرکو شمع زآتش دل تاج سر نکرد/ سر در میان مجلس عشاق برنکرد

گوشه: ایهامی دارد به گوشه کمان ( به قرینه تیر) این ابهام را بارها در شعر حافظ می بینیم.

ز چشمت جان نشاید برد، کز هر سو که می بینم/ کمین از گوشه‌ای کردست و تیر اندار کمان دارد.

جوان را دلاور می‌خواند که او خود را آماج تیر آه پیران و درویشان گوشه‌نشین کرده‌است، البته صفت خوبی نیست.

شوخ دیده: یا شوخ چشم اغلب به معنای بی‌شرم و آزرم و دست کم گستاخ است.ئاما در این بیت سخن از معشوق است. به نظر می‌رسد عشوه‌ گر و طناز و رعنا مراد باشد.

میرمش: میرم اندر قدمش، شناسه ملکی مقدم واقع شده‌است.

شعر زبان عاشقانه  و جملگی رنگ گلایه‌های عاشقانه  مرسوم را دارد.

توضیحات از شرح شوق دکتر حمیدیان صفحه ۲۰۴۷مجلد سوم