­

قَلَه یاسین( حلقه یاسین)

مُو داشتُم می­رَفتُم خُونَه، که دیدُم دو تا زَنه چادُری دارَن میرَن تو دالُون. وَختی که تو مَئَله زَنِ غَریبه‌ای اُونُم با چادر تِکِ تَمیس۱ می­دیدی، مَلوم بود که ماله اُ مئلَه نیس و بَرِی کَت­خدایی۲ اَ دخترای مَئل آمَدَه. اَصَن رسم بود، وَختَی که ماخاسَن بَرِی پِسَراشون زَن بَگیرن، اَوَل اَ فامیل پَسَن می­کِردَن و می­گَفتن: «عقد دخترعامو وپسرعامو تو آسمونا بَسَن.» اَگَه اَ فامیل نَمی­شُد تو هَمساآ دیوار به دیوار یَکی نشون می­کِردَن. اَگَه این جوری اَم نَمی­شُد، وَختی می­رَفتَن پا روضَه یا حَموم یا مِئِمُونی، اَگَه می­پَسَندیدن پِرسِ و جو می­کِردَن و این جوری بَرِی پِسَرآشون دُختر نِشون می­کِردَن. بیشتر دُختَرآ هَنُو تا کلاس شش نَخُوندَه بودَنْ شواَر می‌کِردَن. دُختَرآی که خِیاطی یا گُلدوزی بَلَد بودَن دِیَه عَلاحِدَه۳ بود و هَمَه بِشِش نظر داشتَن. وَختی دیه پَسَند می کِردَن، زَنآ می­رَفتَن وبه قول آقام« سَنگی می­هَشتَن رو بافه۴» تا شیرینی خورُن و نُومْزَ۵ کُنُن. مُو اي زَنا که دیدُم، گُفتُم یقین بَرِی گیتی آج‌جاش‌خانم آمَدَن. زَن جِوونَه صدا زَد: «دُختَر تو مال اي مئلِه­ای؟» گُفتُم: «آره، امّا خُونِه آج‌جاش‌خانم اي دَر آبیَه!» زَن جِوونَه گف: «نه، با آجی شوکت کار داریم.» گفتُم: «باع! اشرف هَنو کلاس سه، مُنم هَنو مدرسه نمیرُم، با نَنَم چِکار دارید؟» زَن جِوونَه یه خنده ریزی کِرد و گف: «با خودِش کار داریم، گُفتَن خُونَشون تو اي دالُونه » مُو گُفتُم: «آره اُ در چویه، که وایَه خُونِه مایَه.» اُ یَکی زَنَه گف: «آجی شوکت خُونِه؟» مُو دیه جَواب نَدادم و دُوئِسُم تو حِیاط و رَفتُم تو قالباف­خُونِه وُ گفتُم: «نَنَه دو تا زن تو دالُون با تو کار دارَن.» نَنَم گف: «کیه؟» گُفتُم: «نَمی­دونُم، گُفتَن با خودِت کار دارَن» نَنَم گف: «نشناختیشون» گُفتُم: «باع! اَ کجا بشناسُمِشون» نَنَم گِرِه روسَریشا قرص کِرد و رف بینَه کیه. دو تا زَنا هی صدا می­زَدَن: «آجی شوکَت…» دیه تا وسَط حِیاط آمَدَه بودَن. نَنَم باشون سِلام وتارُف کِرد و یه جوری پائیدشُون که نَمی‌شناسَشُون. یکی از زَنا گف: «آجی شوکت، پُرسون، پُرسون و مَئل به مئَل آمَدیم تا خُونَه‌تون پیدا کِردیم، نِشونی‌تونا اَ شُوخُوآرُم۶ گِرفتم، عروسه عام کَلَ پن شَمبَه۷ » نَنَم گف: «آهان فامیلای آواجیم هِسید، خوش آمَدید.» زَنَه گف: «راسیاتِش آمدَم سراغ قَلِه یاسین. دُختَرَه چِلَه بِشِش اُفتاده. هر که میا کتخدائیش قَبول نَمی‌کُنَه و هَمَش گریه می­کُنَه و می‌گَه مُو نَماخام۸ شُواَر کنم، گُفتَن بیام اَ شما قَلِه یاسین بَگیرُم اَ توش رَد کُنُم بَلکِ چِلَش بَبُرَه.» نَنَم یه دَفَه حَرف زَدَنِش عَوَض شُد و گف: «راسیاتِش اي مالِ وَخمَه و مالِ مادَرُم بودَ.» زَنَ گف: «آجی شوکت، اي گِرَه به دَسِ شما وا میشَه.» یه جورایی با التماس با نَنَم حرف می­زَد. می­دونی آجی شوکت زودی بَرَتون میارُمِش.» نَنَم گف: «خُونه‌تون کجایه؟» زن جِوونه گف: «تو کوچَه بَغَله مَچدِ مَنَق آباد۹» نَنَم گف: «اَ اُ سَرِ بازار تا اینجو آمَدید، خُو اَ تو مَئلَتون می گِرِفتید.» زَنه گف: «آجی شوکت میگَن اي که دَسِ شما هِس خیلی شَفا دَهَندِ، اَگَه نه خُو آرَه خیلیا دارَن، ما اي را آمدیم که اَ شما بَگیریم.» نَنَم هی ای پا و اُ پا کِرد که بِشِشون نَدَه. دیه زَنا یواش یواش آمَدَه بودَن لُوِ اِیوون پایین نِشتَه بُودَن. زَن پیرتَرَ گف: «دُختَر جون یه پیاله اُوْ بَرِی مُو میاری ایشالا عروس شی.» نَنَم گف: «باشه شما هَمین جُو بَنیشید، تا مُو بیام.» نَنَم رَف اَ پَشتِ دار قالی کیلیتِ دِلُووَه درآورد و رف تو اتاق نشیمَن، دَرِ دِلُووَه وا کرد و یه خُردِ وَر رف . قَلِه یاسین که تو یه کیسه پارچه ای بود دِرآورد و دَرِ دِلُووَه بَس. هی با خودش یه چی می‌گف گَمُونُم دعا می‌خُوند یا بَرِی مادرش فاتَه می­خوند. نَنَم آمَد تو اِیوون، قَلَه یاسین اَ تو کیسه دِرآورد. زَن پیرَه گُف: «اي دورِش آیه یاسین نوشته شُدَه خدا خُودِش کمک کُنَه و گره اَ کار همه ما وا کُنَه.» نَنَم گُف: «حُکمن رو فرش واش کُنید با کَفش تُوش نَرید.» نَنَم قَلَه یاسین واکِرد. قَلَه یاسین بِلا تَشبیه مِثِه یه سفرَه نون بود که یه سفره کوچیک اَ وَسَطِش دِرآوردَه بآشَن. نَنَم قَلَه یاسینا با دو دَسِش گِرِفت و به زَن جِوونَه گُف: «این جوری می‌گیریش رو به قبله و سه دَفه اَ توش رَد می­کُنی.» نَنَم با اینکه سواد نَداش گوشه قَلَه یاسین نشون داد و گف: «اینها این‌جو اسم مادَرُم مَش عِزَتا نِوشتَن.» زودی تآش کِرد و هَش تو کیسه و گف: «اي اَمانَته مادَرُم هِس مالِه وَخمَ » زَن پرید تو حَرف نَنَم و گف: «آره آجی شوکت، می دونُم وَقفه، خودُم حَواسُم هِس، چَشم زودی میآرُمِش.» نَنَم گف: «نَباتی چیی توش نَلید، مُو قَبول نَمی­کُنُم. مادَرُمَم همین جوری بود شیرینی، چیی قَبول نمی کِرد.» زن جِوونَ قَلَه یاسین گِرفتُ و بوسِش کرد وگرف زیر چادرشُ. نَنَم گف: «اِمرو دوشَمبه بَرِی دوشمبه دیه بیاریش گَمُونُم آجی کوکب بَرِی عروسش که هنو بَچه دار نَشُدَ ماخاسش که اَ توش رَدِش کُنَه.» زَنَ گف: «بَلکُم۱۰ زوتَرَم بیارُمِش.» با نَنَم خدافظی کِردَنُ رَفتَن. نَنَم هی با خودِش گف: «عروس کی بود» انگار اَ ته دِلِش راضی نَبود.

نَنَم رَف اَ تو قالباف­خُونَه لَگَن مسی آورد و اُوْ کِرد هَش پا دیوار آفتُو تا گَرم شَه. مُو گُفتُم: «نَنَه عصری مآخای بَری مئِمونی» نَنَم گف: «حالا تا عصری بینُم چِطو می‌شه.»

۱- تمیز

۲- خواستگاری

۳- جداگانه بود

۴- این ضرب المثل به معنی اینکه خواستگاران دیگر بدانند که این دختر نشان شده است

۵- نامزد کردن

۶- خواهر شوهرم

۷- عمو کربلایی پنج شنبه

۸- نمی خواهم

۹- مسجد منق‌آباد، محلی که بیشتر ساکنان آن مهاجر بودند و شغل آنها منقا یعنی پاک کردن گندم بود، این مسجد اکنون به نام مسجد باب الحوایج است که در خیابان امام خمینی روبروی پاساژ استیل می‌باشد.

۱۰- شاید

­