چینی بند زن
اُ رو صُب نَنَم اَ سرقالی وَخساد و با خودش گف: «جیرِه صُبُما بافتُم.» مُنُ و اشرف (خوآرم) داشتیم ناشتایی می‌خُوردیم. نُون و چایمُون که تَمُوم شد، نَنَم قوریا داد دَسُم و گف: « اینا لُوِ حوض بَشُور، تُلفِشا بَریز پا دَرَختَ، نَریزی تو پاشُورِ حوضَ! تُلفا می رَن تو چاه، چاآ پُر میشَن. وَخی نَنَه، آفتُو اَ لُوِ دیوارَ وِلاشُدَ تو حِیاط، الانَ که دِیه آقات بیا و ناشتایی بَخُورَ، باید چاییشآ حاضر کُنُم.»
مُنَم قوریا اَ دَسِ نَنَم گِرفتُم بُردُم لُوِ حوض شُسُم. پا ضَبدری زدم و گُفتُم: « لا لالالا،لا…»
آمَدُم و قوریُ دادُم دَسِ نَنَم، نَنَم قوریا پایید و گف: « فَمِت کُورَ؟ لولِ قوریا کجا شِکَسِی؟»
دَسِشا بُلَن کِرد بَزَنَ تو سَرُم، مُو جا خالی دادُم گف: « وَخِی بَرو هَمساآیا صدا کن عصری بِیان پا روضِه، اگَه عام سیفُلله اَم دیدی، جَلّی بیا بَگُو تا قوریِیا بَدُم دُرس کُنَ.»
مُنَم چادُرُما سَرُم کِردُم. اَ درِ خُونَه شُرُو کِردُم. هَمسای دیوار به دیوارِمون آج جاش خانم بود که در حِیاطِشُون همیشِه وا بود. مُنَم اَ دَم در صدا کِردُم: « آج جاش خانم، نَنَم میگَه عصری بیایت پا روضَه.»
آج جاش خانم اَ تَهِ پَستوشُون صدا کِرد: « باشَه نَنَه، باشَه.»
اَ تو کوچه پُشتی صدای پیرمردَ که یه سَبَتِ سیمی دَسِش بُود و توش پرِکیسَه حَمُوم بود، میآمد: « شانههای همدانی، صابون، خضاب، …»
امّا خُو خبری اَ عام سیفُلله نبود. سر کوچه یِه مردِ جِوُنِ تِکِ تَمیسی که همیشه شلوار کَمری میپوشید و یِه پیرَنِ آسین کوتای جَفتی گُردَش بود، با چرخ طَحافی داد میزد: « جورابِ، زیرپوشِ، کفش پلاستیکِ…»
زَنای هَمسآ دورش جَم شُدَ بودَن و اُونَم میگف: « اي اسمِش فلاکسَ.»
مُنَم رَفتُم پاییدم دیدُم ناهید اُونجو وایسادَ و هی میگَه: « بَدِه مُو بِینُم.»
همسآ چینی واچوپی مُوندَه بودن، هِی میپرسیدن: « ای چِیشِی یَه؟»
آقا رضا دُوبَرَه گف: « فلاکس، دِیَه نَماخا هی سامْوَر روشَن کُنی، اَ اِمرُو تا فردا چایی تُوش گرم میمُونه.»
هَمسآ میگُفتن: « وُی چه قَشنگ! چه گُلِ مَنگُلی اَم هِس.»
مُو گُفتُم: « ناهید بَدِ مُنَم بِینُمِش.»
که یه دَفَه اَ تَهِ کوچه صدا آمَد: «چینی بَن زن، چینی بَن زن، بَن می زنیم، چینی بَن میزنیم…»
به تاختی آمَدُم خُونِه و به نَنَم گُفتُم: « نَنَه، عام سیفُلله دارَه میا.»
نَنَم چادرشا سَرش کِرد و قوریا ورداش. عام سیفُلله دیَه رَسیدَه بُود جلُو درِ دالُون. نَنَم باش سِلام تارُف کِرد و گف: « عام سیفُلله، خیّرِ زِندِئیتا بِیْنی. اِمرو روضَه داریم. اي دُختَرِاَم زَدَه لولِ قوریا شِکسَه.»
دُوبَرَه دَسِشا بُلَن کِرد بَزَنَ تو سَرُم، مُو پَریدُم اُونوَرِ جُو. عام سیفُ لله مِثِه صدای خوندَنِش چینی دلچسب امّا یواشتر گف: « سِلام خُوار حال اَوالت خوبَه؟ عام حمید سَرِ کیفَ؟»
همینجوری که داش حرف می زد، هِکمَه خُورجینشا اَ شُونِش آوُرد پایین و هَش پا دیوار. عام سیفُلله چینی سیَه تُوَه بود. یه شلوار کَشی که چینی بیمش رفته بود و بور شدَه بود پاش بود. یه پیرَنِ چارخُونَه گُردَش بود. یه چی مِثِه جِلِزغهاَم که یخَش هف بود و دوتا جیب کوچیک داش رو پیرَنِش بود. ریش و سبیلِ تُنُکی داش. چِشماشَم مِثِه آقام پُف کِردِ و ریز و مِرِبُون بود. عام سیفلله یه پارچه کَرباسی وِلا کِرد رو زِمین و خودش نِشت وسطِش. چَن تا تسمه باریک مِثِه سوزن چراغ دِرآوُرد و هَش دَسِ راسِش، چَن تا سریشُم ماهی دِرآوُرد و هَش دَسِ چَپِش، یه پایه آهِنی که مَلُوم بود سنگینَ اَ تو خورجینش دِرآوُرد هَش جلو پاش. یه کَمُونِ چویی مِثِه آرشه کمُونچه که مُوی اَسبِش اُوْزُون باشِه، هَش رُو پاش. کَمُونِه یه سولاخ وسطش بود که یه قیفِ باریک برنجی اَزِش رد شُدَه بود، عام سیفُلله چیاشا که چید دُورِش، گف: « اِي خُو دیه چیایش نموندَه، باید لُویِشا حلبی بَلُم.»
نَنَم یه چِش غُرّهایی به مُو رف. گف: «عام سیفُلله خودت دیَه اُوسایی، هر جوری شُدَه دُرُسِش کُن، مُنَم میرُم ناهارِ بَچاآ بار کُنُم، دُرُس کِردی بَدِ زَرآ بیارَش.»
نَنَم رفت و ما با بَچه‌آی کوچه وایسادیم دورِ عام سیفُلله. یه دفَه یه صدایی اَ طرف چرخ طحافی آمد. اِنگار فلاکسَ اَ دَسِ ناهید اُفتاد و شیشه توش خُرد و خاکشیر شُد. عام سیفُلله گف: « اینَم اَ چیایِ امروزی!»
هَمساآ که خبر شُدن، دیه یَکی یَکی آمَدَن. عروس آج جاش خانم دُوری دو تیکه شده جاهازشآ آورد. آجی خانم سُلطُون یه کم مَویز و قیسی آوُرد و قوریشا نِشُون داد و گف: « عام سیفُلله، اِي قوری یه بِین، اَ لُوِ طاقچَه اُفتادَه نَشکَسَ امّا خُو صدای مرگ میدَه.»
عام سیفُ لله قوریآ گِرفت و پایید و گف: « اینا باید سَبَت بَرَش دُرُس کُنُم، چَن تا تسمَه حَلَبی بَندازُم، یه حلقه بالاش و یه حلقه پایینِش بَندازُم. گَمُون نَکُنُم بَرِی اِمرُو وِصال بَدَه. بَلِش دَمِ دَس دَفِه دِیَه که آمَدُم دُرُسش میکُنُم، تا اي کاسَه دُوری‌یایا دُرُس کُنُم، شُوم شُدَه. بَرِیِ کِشمش قیسیاَم دَسِت درد نکَنه بَبَرش دَفِه دِیَه که قوری‌یا دُرُس کِردُم بیارش.»
دیه شُرُو کِردَن با هم به تِکُ تارُف کِردَن. آجی خانم سُلطُون که دید دیَه حریف نَمیشَه، رَف خُونَشُون بِینَ چیشی دارَ بیارَ که چینی دَس به نقد بَرَش دُرُس کُنه. رفتُ جَلِی آمَد. یه کاسِه طِلایی که دُورِش نقش و نگار داش، امّا سه تیکه شُدَه بود داد دَسِ عام سیفُلله. اُونَم گِرفتِش و مُو گُفتُم: « عام سیفُلله قوری ماآ دُرُس نَمی‌کنی؟»
گف: « الان دُرُس میکُنُم، یه گره ته سوزنت بَزَن!»
مُنَم دَساما پاییدُم امّا خُو نَفَمیدُم چیشی گف. آجی خانم سُلطُون گف: «عام سیفُلله بَچه‌آیِ اِي دورَه زَمُونَه خیلی کم طاقَتَن.»
عام سیفُلله یه کُنَه اَ تو خورجینِش دِرآوُرد و کاسَه سه تیکَه شُدِیا تَمیس کِرد و کَمُونِشا اَ رو پاش وَرداشت و یه الماس ریز قَدِ یه دُونَه شکر اَ تو جیبِ جِلِزغَش دِرآوُرد و زَد نوک قیف بِرنجِی و با کمُون شُرُو کِرد یه سولاخِ ریزی زَد به تیکه شِکَسِهَ کاسِهَ، حواسش بود که اَ اُ طَرفِش نَزَنه در، یواش یواش میچَرخُند و فُوت میکِرد، که یه ذَرَه خاک چینیاَم اَ دُورِش پاک بَشَه. اُنوَخ مِیُزونِش کِرد و به اُ یَکی تیکَه شَم یه سُولاخِ ریزی زد. وَختی کار میکِرد، چِشماش ریزتَرَم میشُد، اُنوَخ با دِل انگشتش یه ذَرَه سریشُم تو یه نَلبَکی اُوْ کِرد و به دو تا تیکَش زَد و یواشی بهم چَسبُندِش. اُنوَخ یه چی مِثِه بَسِ کوچیک اَ تو سولاخا رَد کِرد و یَکیام اَ سولاخ پایینی رد کِرد، سُولاخایا جُف جُف هَش بغلِ هم، با کُنَه پاک کِرد و هَش پا دیوار گف: « بَل آزاد بِهم بَچَسبَن. دَس بِش نَل.»
اُنوَخ گف: « خُو حالا بِینیم قوریِ آجی شوکتا چِطُو کُنیم»
وَرِش داشت و یه کم وارِسیش کِرد و یه تیکه حلبی اَ اُونایی که باش سوزن چراغ دُرُس میکُنَن با قیچی بُرید و لُوِشا یه ذَرَه سُنِه نرمی زد تا تیزیش صاف شَه. اُنوَخ با دور لُولِ قوریَ اِندازِه کِرد، دَمِشا آوُرد به هم و مِثِه انگشتر اِنداختِش تو لُولِ قوری میزونِش کِرد و با قیچی آراشتِش کِرد و شکلِ لُولِ قوریَ دورشا برید، دُوبَرَه یه سُنِه نرمی بِشِش زد. گف: « بیا رُوله اینم قوریت! بَگیر و بَرو.»
مُنُم گرفتُمِش و اَ لُوِ جُو که آمَدُم بیام، نزدیک بود پام دَربَرَه ، قرص قوریا گِرفتُم و پا ضبدری اَ درِ دالُون آمَدُم خُونَه. نَنَم یه خُردِه آرد رِخ تو کیسَه پارچهایی و گف: «بَبَر بِشِش بَدِ و خدا قوت بِشش بَگو و زودی بیا، حِیاطا جارو کن عصری روضه داریم…»
روضه
مُو رفتُم تو کوچه کیسَه آردا دادُم عام سیفُلله. دیدُم ناهید با یه دیگچِه مسی دارَه اَ سرِ کوچه میآ، گفتُم: « باع، ناهید عام سیفُلله خُو مس دُرُس نَمیکُنَه!»
ناهید گف: « میدُونُم؛ یه کم دُلمِه بَلگِ موِ دارُم میبَرُم بَرِیِ نَنَه خانُمَ.»
گُفتُم: «مُنَم بیام؟»
گفت: « باشه بیا بَریم، امّا خُو تُنَم که خواسی بُزاتُنا بَبَری گلَه، مُنا با خودت بَبَر.»
شرط و قِرارامُنا هَشتیم و اَ کوچه پُشتی رفتیم، تا کوچه ناگهی.
روضه
من و ناهید و شرط و قِرارامُنا هَشتیم و اَ کوچه پُشتی رفتیم، تا کوچه ناگهی تو را یه پسر بچهای دیدیم، که پیرَنِ گشادی گُردَش بود. اِنگار مال بِرار بُزَرگشا کِرده بود گُردَش. یه گالش پِلاسیکی نقشدار اَم پاش بود و یه جَبَه سفید مِثه یخچال کوچیک که چار تا چرخ داشت و یه دسِه کوتا اَم داش، رُوشَم عکس بَسّنی بود. پسرِ جِلو چرخِا دادَه بود بالا و داد میزَد: « بَسَنی پاریسِ، بیا آلاسگا…».
ما با چِشم حسرت اَ بغلِش رد شَدیم و مُو گفتُم: « ناهید عصری بیا خونَمُون تا بَرَت با هویج آلاسگا دُرُس کُنُم.»
درِ خُونه نَنَه خانُومَ که رَسیدیم، ناهید گف: « غَلَطی در نَزنی، ها کُلُون دس راسیَ باید بَزَنیم، که بَدُونَن زن پشتِ در هِس که دارَ در میزَنه.» گفتُم: «باع، چه چییایی تو میگی.»
ناهید کُلُون زردَ که مثه یه دَسِ مُش کِردَه زنُونَه بود، زد و یه زن چارشُونَهِ قد بلند آمد دمِ در، خیلی به ما عزیزی کِرد و ماخاسیم بَریم تو مُو کلون دَسِ چَپیَ بُلَن کِردُم و ولِش کِردُم بیِنُم چه صدایی میدَه. یه دفه ناهید یه گُل مُشتَ زد تو پَلُوم. بَدِش اَ پُش سرِ نَنَه خانُومَ رفتیم تو حِیاط. کف حِیاط با آجرآی مُرَبَ فرش شُدَ بود، وسطشَم یه حوض سنگی بود، که یه دَرختِ توت بزرگی بغلش بود. عکس دَرختَ اُفتادَه بود تو حوض، اِنگار دو تا دَرخت تو حِیاط بود. نَنَه خانومَ در دیگچِهِآ واکرد و گف: «تَنسُقی»
مُو گفتُم: « نه دلمِه.»
دوبَرَه ناهید یه سُقُلمَه زد تو پَلُوم. نَنَه خانومَ خیلی کتابی حرف میزد، مِثِه معلمای مدرسه شِمُردِ و قشنگ، آخه جِوُنیْیاش پلیس بودَ. زمان خودش بَرو و بیایی داشته، خیلی اَزِش حساب میبُردن. وَختی بَرِیِ وارسی قالبافخُونا میرفتِه اُونایی که خِلاف کار بودن، حساب کار خودشُونا میکِردَن. نَنَه خانُومَ گف: « بله، تَنسُقی یعنی چیزی که فقط مال اُون فصلِ.»
اُنوَخ چَن تا دلمَه داد به ناهید و چَن تا اَم داد به مُن و رف ظرفِشا خالی کنَه. مُن و ناهید هی میپَریدیم بالا بلکه بَتُونیم یه توت بَکنیم، امّا خُو نَتُونِسیم. نَنَه خانُومَ آمد دسِشا دراز کِرد، چن تا توت بَرمُون چید. ما اَم توتایا خوردیم و خدافظی کِردیم. اُونَم گف: « خدا نگهدارت ناهید شیرین زبانم.»
ما اَ درِ خُونَه نَنَه خانومَ تا خونَمون دُوئِسیم. مُو درِ دالون که رَسیدُم، دیدُم یه بویِ یتیمچهایی میآ، با اینکه یتیم بود و گوشت نداشت، فقط گوجه و بادمجون و پیاز بود، ولی خیلی خوشمِزَ بود. درِ حِیاط که رَسیدُم اشرف داش حِیاط جارُو میکِرد. نَنَم گف: « کجا بودی؟ به خِدمتِت میرَسُم، مگَه نگفتُم عصری روضه داریم، زود بیا. حالا بیا، چار گوشه حوضا کات کبود رِختَم. جارو وَردار تَمیس حوضا بَشور، خوب که شُسی اُوْ واکن تا حوض پرشَه. اُنوَخ بَرُو در ِاتاق بالا وا بَل، اِیوُون و پِلایا با آفتُوَه اُوْ بَپاش که گَرت بُلَن نَشه. صندلیا اَ تو صَندوخونَه بیار با دِسمال پاک کن بَل بالای اتاق. یه دِسمال دیه اَم وَردار خاک رو شیشایا پاک کُن. پَردایا تِکُون بَدِ آقا شِیش لِنگ لاشُون نباشَه. اُنوَخ بیا کیلیتِ بَگیر، بَبَر درِ دِلُوِوهِ واکن، اُ یَکی جا نُوماز مخمَلِ بَبَر بالای اتاق. کاراتا که کِردی بیا تا ناهار بَخوریم.»
بَد اَ پِلآ رَف بالا و اَ سر دیوار سَرِشا کِرد تو حِیاط آج جاش خانم و گف: « آج جاش خانم اِمرُو آواجیم میا بَرِی روضه باید قِلیونِش بِرا باشه، قِلیونِتا بَدِه یکی اَ بچها بیارَن، بَلُم تو حوض تا بَرِی عصری حاضر بَاشَه.»
اُنوَخ جَلی نَوَش قِیلیونا آوُرد و گف: « بیا اینا نَن داییم داد.»
نَنَم دیه بَدَظُر نَخُفتید. یه کم زغال هَش تو آتیش سرخ کن. تامّاکو رِخ تو یه پیاله هَش تو طاقچَه تو حِیاط، کوزه قِلیونا شُس، تَنَشا با نی قلیونش اِنداخ تو حوض، کُنِه دورشا هَش لُوِ حوض. هی کِت و فِت میکِرد. اِسِکُون نَلبِکیایا میبُرد اتاق بالا، دُوبَرَه میآمد پایین سامْوَرآ میبرد اتاقِ بالا. یه دفه آقای احسانی آمد. نَنَم گف: « وُی! آقا احسانی خوش آمدی، امّا خُو هَمساآ هَنُو نیامَدَن.»
آقای احسانی گف: « پیشامدی کِردَ، باید عصری بَرُم جایی، بَرِی همی یه کم زود آمَدُم.»
همین جوری که حرف میزد اَ پلآ رف بالا و نِشت رو صندلی و شُرُو کِرد به خونْدَن. نَنَم کفشای آقا احسانی جُف کِرد و نِشت جلو درِ اتاق که تو حِیاطا بِینَه که اگَه هر کُدوم اَ هَمساآ آمَدن حواسِش باشَه. آقا احسانی گف: « اِمرُو حدیث شریف کساء میخُونَم؛ بِسمِ الله الرَّحمن الرَّحیمِ، عَن فاطِمهَ الزَهرآ عَلَیها السَّلامُ، بِنتِ رَسوُلِ اللهِ صَلَّی اللّهُ عَلَی اُ آلِهِ…» تا آخِرش خوند: «…فیالدُّنیا وَالآخرهِ رَبِ الکَعبَهِ.»
نَنَم یه اِسِکُون چایی بَرَش رِخت و یه اسکناس هَش تو قَوَسینی زردْ کوچیکه و تارُفِش کِرد. آقا احسانی التماس دعا گُفت و خدافظی کِرد. تُن تُن اَ پِلا رف پایین. نَنَم اَ پُش سرش رفت و گف: «التماس دعا.»
دیَه همساآ هَمِه آمَدن، آواج راضیه، رقیه خانم، آجی خاتون ، آج جاش خانم یکی یکی آمَدن و نِشتَن به تَریف کِردَن. نَنَم اَ داشیم میگف که چَن وَختَه نه کاغذ داد و نه خبری ازش داریم. آواج راضیه گُف: « خُوار غریبِ تَنْدُرُس باشَن.» هَما دلداری میدادَن. یه دفه صدا اَ تو دالون آمد: «یاالله، یاالله،»
نَنَم اَ تو اتاق گف: « بَفرمایید، بَفرمایید،» بَدِش به زَنا گف: « سِدْآقااَ، سِدْآقا.»
سِدْآقا اَ پِلآ رف بالا و زودی نِشت رو صندلی شُرُو کِرد به روضَه خُوندن. نَنَم و هَمساآ چادُراشُونا اِنداختَ بودن تو صورتشُن و اَ تَهِ دل گریه میکِردَن. سِدْآقا صداشا که میبُرد بالا آواج راضیه میزَد رو پاش و همین جوری گریه میکِرد. بَد سِدآقا شُرُو کِرد به دعا خونَدَن؛ « الهی از کَرم تو هر دردمندی را طبیبی است، از بسیاری بخشش تو هر نیازمندی را قطره ایست، برسر هر مؤمن از تو تاجیست.*»
بَدِشَم بَرِی غریب غُربا دعا کِرد و همهای با هم الهی آمین گفتن و سِدْآقا چاییشا خورد و نَنَم گِرِه پایین روسریشا وا کِرد یه اسکناس دیه اَ گوشه روسریش درآورد و داد به سِدْآقا.
مُن و ناهید تو اتاق پایین شُدَه بودیم شاگرد مدرسه و اشرف شُدَه بود خانم معلم، بَرَمون کلاس زبان هَشتَه بود. اشرف خیلی معلم بازی دوس داش، هر وَخ زور ما میآمد ما میشُدیم شاگرداش، اگه ما زیر بار نمیرفتیم و باش بازی نمیکِردیم، طاقچها میشُدَن شاگرداش. بَضی وَختا چُونو با خط کش میزد تو طاقچه و شاگرداشا تنبی میکِرد که خط کشَ میشکَس. امّا خو حالا درس ما شُرُو شدَه بودَ. اشرف بُلَن، بُلَن میگف: «It is a Bench» بَدِش با لَقَه میزد به رختِخوابا و می گف: « Bench»
بَدِش مُتکا لولهاییا میچید پُش سرهم و میگف: «There are benches»
با دس متکاآیا نِشُون میداد و هی میگف؛ «Benches»
مُن و ناهیدم هی هِرتَه میکِردیم. ناهید گف: «خانم اجازه بَریم آب بُخُوریم.»
اشرف متکاآیا نشُون داد و گف: « اسمِش چی بود.»
ناهید خندید و اشرف گف: « شما مادرت فردا بیار مدرسه.»
ناهید بی اجازه رف تو حیاط و مُنَم اَ پُشْ سَرِش رفتُم. بازیمون خِراب شد. صدای زَنا اَ اتاق بالا میآمَد. یه روضه خُونِه دیه داشتیم. اُونَم همیشه دُور میآمَد. نَنَم زغال تو آتیش سُرخ کن رُوشَن کرد و با دسِش چرخُوند، تا زغالا اِلُو گرفتن. کوزه قِلیونِآ اَ تو حوض پر کِرد و قِلیونِآ چاق کِرد و بُرد اتاق بالا. خاله حاجی خیلی خوش تَریف بود. مسافرتم زیاد رفتَه بود. بَرِی زَنا تَریف میکِرد و خودش اَ ته دل می خندید، بقیهام باش میخندیدن. اِنگار نه اِنگار یه دَقَه پیش داشتن چُونو گریه میکِردن. یه دفَه صدای یالله یالله آقا شیخ عبدالحسین اَ تو دالون آمد. آقا شیخ عبدالحسین یه جورایی هم مئِلمُون بود. خونَشون سر پل برق بود. آقای قد کوتایی بود که صورتِ مِرِبُونی داش. خیلی اَم خوش اِخلاق بود. پیش از اُونَم قِصابی داش. اي بود که خیلیا باش خودمونی بودن. شیخ عبدالحسین پلهآیا یکی یکی رف بالا با همه حال و اَوال کِرد و شُرُو کِرد به روضه خوندن و یه دعا اَم پُش سرش خُونْد. زَنا با آقا شیخ عبدالحسین بیشتر خودمُونی بودن، اَزش مسئله میپرسیدن، اُونُم با حوصلَه به زِبُونِ خودشون بَرَشون میگف. بَدِشم چاییشا چینی خوش تُم خورد و التماس دعا گفت و اَ پله آ یواش یواش رف پایین. تو را که میرف گف: « آجی شوکت به عام حمید سِلام بَرَسون.»
همسآ یه خُردِه دیه با هم تَریف کِردَن و یه چایی دیه خوردن و نُومازِشُونا خونْدَن و یکی یکی خدافظی کِردَن. آواج راضیه گف: « آجی شوکت اَرجت با سیدُالشهدا.»
مُو گُفتُم: «باع اَجرت با سیدُالشهدا،» آواج راضیه گف: «نَنَه مُو خُو سواد نَدارُم» دُوبَرَه گف: «اَرجت با فاطمه زهرا.»
اُ روز نَنَم هم روضهَ شا به پا کِردَه بود، هم مِئِمونیشا داده بود، هم خیلی درد و دل کِردَه بود و هم سیر دلش گریه کِرده بود. خیلی حالش خوب بود. اصلاً یادش رَف ماخاسَه به خدمت مُو بَرسَه و مُنا حسابی تنبی کُنه.
اُ رو صُب: آن روز صبح
وخساد: بلند شد
تُلفا: تفالهها
وَخی: بلند شو
تمیسی: تمیزی
واچوپی: متعجب
چیشییه: چه چیزی هست
دیه نَماخای: دیگر نمیخواهی
سامور:سماور
تاختی: زودی
هِکمَه خَورجین: کیسه بزرگ که از دو طرف رو شانه می اندازند
اَوالِت: احوالت
سِیه تُوهَ: گندمگون،سیاه چرده
جِلِزغَه: جلیغه که زیر کت وشلوار می پوشند
سریشم ماهی: ژلاتین
اُوزُون: آویزان
شُرُو: شروع
دید دیه حریف نمیشه: نمی تواند حرف یا کارش را پیش ببرد، پذیرفت
واریسیش: بررسیاش
دَس بِش نَل:دست بهش نزن
سُنِه: سوهان
آراشتش: مرتب کردن
روضه
بَلگ: برگ
بَسَنّی: بستنی
کات کبود: سولفات مس برای از بین بردن خزه کف حوض
آفتُوهَ: آفتابه
آقا شش لنگ: عنکبوت
کیلیت: کلید
دِلووَه: کمد کوچک داخل دیوار
همساآ: همسایهها
بَلُم: بگذارم
تاماکو: تنباکو
قَوَه سینی: سینی کوچک زرد مخصوص سرو قهوه
همهایی: همگی
هَمآ: همدیگر را
هَشتَه: گذاشته
لَقَه: لگد
نومازاشونا: نمازهایشان را
ماخاسَه: می خواسته
تنبی: تنبیه
*مناجات از کتاب خواجه عبدالله انصاری
آخرین دیدگاه‌ها